Sympozja kazimierskie V: Miejsca święte w epoce późnego antyku

Sympozja kazimierskie V: Miejsca święte w epoce późnego antyku

W pierwszych stuleciach istnienia Kościoła chrześcijanie świadomie odrzucali pojęcie „świętości miejsca”, zrywając z odwiecznym sposobem pojmowania świata jako dwu przeciwstawnych sobie przestrzeni – sfery sacrum i sfery profanum. A jednak w IV wieku chrześcijanie za święte uznali miejsca związane z narodzinami, życiem, śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa, wkrótce potem także wiele innych miejsc. Oprócz tych miejsc, o których wspomina Biblia, znalazły się wśród nich przede wszystkim groby męczenników. Uczestnicy siódmego spotkania z cyklu Sympozjów Kazimierskich, które odbyto się w dniach 7-9 października 2004 roku, próbowali znaleźć odpowiedź na pytania związane z tym nowym w chrześcijańskim świecie zjawiskiem. W gronie specjalistów zajmujących się badaniem epoki późnego antyku (historyków, archeologów, historyków sztuki, prawników, patrologów, filologów) dyskutowano nad pojęciem „miejsca świętego” {locus sacer, locus sanctus, locus religiosus}, zarówno od strony jego genezy i funkcjonowania w świecie grecko-rzymskim oraz w środowisku biblijnym, jak i od strony jego asymilacji przez szerokie rzesze chrześcijan (powstanie chrześcijańskich sanktuariów i miejsc pielgrzymkowych) oraz teologów. Ważnymi wątkami dyskusji byty: relacja między starożytnym (pogańskim i biblijnym) a współczesnym rozumieniem pojęcia miejsca świętego oraz zjawisko trwania przekonania o świętości konkretnych miejsc od czasów starożytnych do średniowiecza.