Dzieje rzymskokatolickiej diecezji kamienieckiej w latach 1918-1941

Upadek caratu i zmiany rewolucyjne w Rosji umożliwiły w roku 1918 reaktywowanie rzymskokatolickiej diecezji kamienieckiej, która przez ponad pięćdziesiąt lat nie miała własnego biskupa. Wszelkie nadzieje na odrodzenie łacińskiego biskupstwa ze stolicą w Kamieńcu Podolskim przekreślił przewrót bolszewicki. Dla Kościoła katolickiego na Podolu lata 1918-1941 były okresem jego odrodzenia, a zarazem likwidacji. Nastąpiła ona w wyniku konsekwentnie stosowanej polityki państwa sowieckiego, zmierzającego do eliminacji obecności religii i Kościoła w życiu publicznym. Diecezja kamieniecka, która w całości znalazła się w granicach ZSRR, musiała stawiać czoło nowej rzeczywistości, w której ateizm, podniesiony do rangi doktryny państwowej, miał całkowicie zastąpić religię. Kościół rzymskokatolicki na Podolu w omawianym okresie złożył piękne świadectwo wiary, żywotności oraz wierności Bogu. Wielu kapłanów i wiernych diecezji kamienieckiej, mimo ciężkich prób i doświadczeń, nie wyrzekło się swojej wiary, tradycji religijnej i Kościoła, a niektórzy oddali nawet życie. Dzięki takiej postawie wiara w Boga na tych ziemiach nigdy nie zanikła. Prześladowany, po ludzku bezsilny wobec przemocy totalitarnego reżimu komunistycznego Kościół wyszedł z tej walki zwycięsko. Świadectwem tego stało się ponowne odrodzenie diecezji kamienieckiej na początku roku 1991.