Sentencjonalność Norwida. O Vade-mecum i trylogii włoskiej

Jego studia dają z reguły więcej, niż obiecuje tytuł; nawet w drobiazgach potrafi włączyć dokonane spostrzeżenie w kontekst ciągu rozwojowego twórczości, całościowego widzenia poety czy dziejów jego recepcji. Jeśli bierze określony utwór czy temat, to nigdy nie poprzestaje na autonomicznym oglądzie formalistycznym czy ideologicznym. Obudowuje analizę siatką danych kontekstowych. W każdym momencie i aspekcie interpretacji wyczuwamy doskonałą znajomość przedmiotu, opartą na rozległych pracach przygotowawczych i dogłębnych przemyśleniach. To, co Makowieckiego w Norwidzie intryguje najbardziej, to jego osobowość: artystyczna przede wszystkim, ale też polityczna, społeczna, etyczna, po prostu – ludzka. Szukając Norwidowego poglądu na świat, człowieka, sztukę, nie pomija badacz danych bezpośrednich, dyskursywnych (korespondencja, publicystyka), zdaje się jednak uważać, że najpełniejszy jego wyraz zawarty jest w tym, co dla twórcy najistotniejsze – w samych dziełach, w szczególności w tych wysoce artystycznych, a takich u Norwida dostrzega wiele. Tam zdarza się „dopełnienie”. Wyrasta to z przekonania, że idee „żyją” w dziełach sztuki: literackich, plastycznych, nawet muzycznych, że dzieła sztuki coś przecież znaczą. Marek Buś, Uwagi o Tadeuszu Makowieckim – norwidyście