Granice recepcji. Sztuka polska wobec sztuki obcej

Książka zawiera szczegółowe studia wybranych zjawisk w sztuce polskiej: od Światowego Kongresu Intelektualistów we Wrocławiu (1948) do zainteresowań współczesnymi kulturowymi teoriami. Obejmuje historyczne rekonstrukcje uwikłań twórczości w bieżącą politykę, a także przybliża dyskusje krytyków nad znaczeniami poszczególnych formacji artystycznych. Analizowane aspekty sztuki polskiej i toczone spory wokół hiperrealizmu, nowej figuracji, twórczości nowych dzikich, określając specyfikę kolejnych dekad pozwalają odtworzyć nie tylko obszar inspiracji, ale także mechanizmy artystycznej identyfikacji. Kryjące się za nimi dzieła pozwalają także inaczej spojrzeć na powojenna historię sztuki polskiej nie opisaną wyłącznie awangardowym paradygmatem – ujawniają stosunkowo słabo rozpoznaną mapę artystycznej rzeczywistości, określoną poprzez ciągłe powroty do malarstwa i figuracji.