Etyka i technika w poszukiwaniu ludzkiej doskonałości

O doskonałości można mówić w odniesieniu do różnych aspektów ludzkiego życia. Doskonały matematyk okrzyknięty będzie geniuszem, doskonały skrzypek zyska miano wirtuoza, a doskonały sportowiec cieszy się w swojej dyscyplinie zasłużoną chwałą mistrza. Kiedy mówimy o doskonałości natury moralnej, podkreślamy, że nie chodzi nam o jakiś aspekt ludzkiego życia, ale o człowieka jako człowieka. I jakkolwiek ten właśnie rodzaj doskonałości wydaje się najbardziej godny pożądania, to nie eliminuje znaczenia innych, w zdobyciu których mógłby się okazać pomocny rozwój techniki. Czy nie byłoby lepiej – pytają dzisiaj niektórzy – gdybyśmy nie potrzebowali tyle snu, mogli żyć o wiele dłużej, pamiętali o wiele więcej, a agresja niektórych została biologicznie wyeliminowana? Dlaczego biologiczne „ramy” gatunku miałyby być dla nas w jakikolwiek sposób wiążące? Jeśli technika mogłaby wspomóc naszą somatykę i psychikę, dlaczego nie mielibyśmy z tego skorzystać? Czy wziąwszy pod uwagę fakt, że nasze życie realizuje się w konkretnych społecznościach, by jej struktury można nazwać doskonałymi? I wreszcie, abstrahując od idealnego wzoru przedstawionego nam przez religię – czy etyka dysponuje ideą doskonałości? „Doskonale” to więcej niż „dobrze”, czy nie wystarczy zatem po prostu być dobrym, po co od razu doskonałym? Czy to obowiązek, czy też wolna decyzja o stylu życia, który zastrzeżony jest jedynie dla niektórych?