Sakry i sukcesja święceń biskupich Episkopatu Kościoła Katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych)

Książka jest działem nietypowym i na swój sposób wyjątkowym. Poświęcona została ważkiemu, jeśli nie jednemu z kluczowych zagadnień eklezjologii oraz realizacji tej eklezjalnej rzeczywistości w skomplikowanych, historycznych realiach Kościoła katolickiego na ziemiach polskich w XIX i XX stuleciu. Sacra i sukcesja święceń to wydarzenia konstytuujące episkopaty w przestrzeni czasu i w każdym wymiarze geograficzno-politycznym. Są to też wydarzenia wielkiej wagi dla historii, kondycji i żywotności każdego Kościoła lokalnego. Jednak świadomość ich ważności i wyjątkowości jest bardzo mała wśród wiernych, a nawet nie zawsze w pełni uświadomiona przez samych zainteresowanych, czyli biskupów. Chlubnymi wyjątkami byli pod tym względem m.in. Prymas Tysiąclecia, sługa Boży kardynał Stefan Wyszyński, czy metropolita krakowski Karol Wojtyła, późniejszy papież bł. Jan Paweł II. Ten ostatni miał wyjątkowo głęboko zakorzenioną świadomość uczestnictwa w świętej sukcesji, sięgającej czasów apostolskich, od których kontynuowane jest i realizowane poprzez udzielanie święceń biskupich zapewnienie Chrystusa o Jego obecności w Kościele „aż do skończenia świata”. Mało znana na gruncie polskim, nadzwyczaj ciekawa problematyka książki, napisanej niezwykle kompetentnie, stanowi znaczący wkład w rodzimą kulturę teologiczno-historyczną.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Anzelma Weissa
Książka o sakrach i sukcesji święceń biskupich lokuje się na przecięciu badań teologicznych i historycznych, co sygnalizuje sam tytuł: sakra w rozumieniu obrzędu, rytu, poprzez który prezbiter zostaje ustanowiony na urzędzie biskupa, co jest faktem historycznym, „zewnętrznym”, oraz sukcesja apostolska – obrzęd, ryt, poprzez który człowiek ów otrzymuje nadprzyrodzone uprawnienia „wewnętrzne”, jakie Założyciel Kościoła nadał apostołom, co przyjmujemy z wiarą, bo wiemy o tym z Objawienia. Na płaszczyźnie historii badamy: kto, kiedy i w jakich okolicznościach został ustanowiony na urzędzie i czy to ustanowienie dokonało się w sposób nie pozostawiający wątpliwości co do ważności aktu. Natomiast o tym, co należy do ważności aktu, co warunkuje otrzymanie owych nadprzyrodzonych uprawnień, wiemy z Pisma Świętego i Tradycji. Drążenie problemu sukcesji święceń biskupich pełni więc rolę pomocniczą względem eklezjologii fundamentalnej, która podejmuje zagadnienie tożsamości Kościoła.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Kazimierza Doli