Wszystko czyli obraz i obrazy

Książka ta jest dość nietypowa, stanowi bowiem rodzaj rozbudowanego autokomentarza artysty do jednego cyklu obrazów, a nawet do jednej wystawy (BWA Lublin w czerwcu 2012). Staje się to pretekstem do ukazania horyzontu intelektualnego, w jakim funkcjonuje obraz w dobie późnej nowoczesności. Analizując poszczególne aspekty swoich obrazów, jak i sposób ich eksponowania, autor stara się ukazać wagę i doniosłość fenomenów – takich jak powtórzenia, rama etc – które niemal niezauważalnie kształtują nasze widzenie, rozumienie i odczuwanie. Czyni to w dialogu, a czasami ; i w polemice z dyskutowanymi dzisiaj koncepcjami obrazu. Według Sławomira Marca tematem sztuki powinno być „wszystko”, które stanowi swoiste wyzwanie dla naszej wyobraźni i rozumienia. Z jednej strony odwołuje się ono bowiem do niemożliwej i nierealnej całości, a z drugiej ujawnia fragmentaryczność każdej konkretyzacji. Wprowadza logikę paradoksalną, która nie tyle owocuje postmodernistyczną konstatacją samej różnorodności, ile wzywa do czujnego precyzowania i orientowania owej wieloznaczności. Książka ta jest namysłem nad obrazem rozumianym jako manifestacja sztuki. Autor przedstawia koncepcję obrazu deliberatywnego, sytuującego się w osobliwym momencie powstawania form i znaczeń. Obrazu, który poprzez swoją złożoność i wielowymiarowość inicjuje określony horyzont refleksji i uwagi. Który wymusza precyzowanie i orientowanie pełnej wieloznaczności „jest”.