Szpital przy kościele p.w. Ducha Świętego w Lublinie w latach 1419-1655

Praca przedstawia działalność ufundowanego w latach 1419-1421 przez radę miasta i mieszczan szpitala przy kościele p.w. Ducha Świętego w Lublinie. Wielokrotnie niszczony podczas pożarów (m.in. 1557. 1575. 1602). był stale przez społeczność miejska odtwarzany, a po rozbudowie stał się w początkach XVII w. drugą co do wielkości tego typu placówką w diecezji krakowskiej. Wśród pensjonariuszy szpitala byli kalecy i starcy oraz osoby potrzebujące okresowego wsparcia: podrzutki, sieroty, samotne matki i chorzy (pracownicy najemni i służba). Opiekę nad poszczególnymi kategoriami osób potrzebujących pomocy, m.in. uczniami, kobietami, stopniowo przejmowały nowe fundacje dobroczynne, troskę zaś o chorych – powstały w początkach XVII w. Szpital św. Łazarza przy kościele św. Wojciecha. Szpital zapewniał potrzebującym odpowiednie warunki pobytu (wprawdzie wspólne dla każdej płci. ale czyste i ogrzewane pomieszczenia), wyposażenie (odzienie i niezbędne rzeczy osobiste), a przede wszystkim wyżywienie. Przyjęcie do szpitala oznaczało podporządkowanie się regulaminowi, a podstawowym obowiązkiem była modlitwa za fundatorów i dobrodziejów szpitala. Podopiecznym gwarantowano posługę duchową, sprawowaną przez prepozyta i duchownych pomocniczych, a od połowy XVI w. także fachową pomoc medyczną.