Geneza struktur modalnych chorału gregoriańskiego w świetle traktatów enchiriadis

Chorał gregoriański, sięgający swymi korzeniami starożytnego śpiewu Kościoła rzymskiego (początek IV w.) i wyrosły na fundamencie starogreckiego systemu tonu, poprzez dalszy, ważny etap swego rozwoju za papieża Grzegorza Wielkiego (540-604), po kilku wiekach oralnego przekazu, na początku okresu „odrodzenia karolińskiego” – okresu przełomu (768-814), został utrwalony w neumatycznym systemie notacyjnym, zyskując zarazem swój zasadniczy kształt oraz swe systemowe ujęcie w ramach octoechosu o wschodniobizantyjskim rodowodzie. W świetle centralnych traktatów tego okresu – tzw. cyklu enchiriadis – autor podjął próbę ukazania genezy struktur modalnych chorału, posługując się dwoma podstawowymi pojęciami filozofii arystotelesowsko-tomistycznej: materia i forma, jako integralnego, sprzężonego w system, dynamicznego procesu powstawania tych struktur. Umożliwiło to przedstawienie syntetycznego ich obrazu, który został „wpisany” zarówno w „system kola”, jak i w system starogreckich gatunków oktawowych oraz boecjański diagram „modusów-tropów-tonów”, rozpisany na kilka tablic. Książka adresowana jest do badaczy sakralnej kultury muzycznej, liturgistów-muzyków, zainteresowanych wykonaniem chorału w jego oryginalnej, „starszej” wersji, a przede wszystkim do historyków-muzykologów, badających teorie i historie muzyki średniowiecza.