Socjologia historyczna Luigiego Sturzo

Spośród różnych określeń, które można zastosować do podjętego przez księdza Marka Jeżowskiego zadania, jedno nasuwa się z nieodpartą siłą, a mianowicie odwaga, odwaga intelektualna. Nie jest to wprawdzie cecha, którą by się zbyt często orzekało w odniesieniu do twórczości akademickiej, ale w tym wypadku ma ona, jak sądzę, pełne zastosowanie. Wymagało bowiem dużej odwagi, determinacji, skrupulatności i cierpliwości, nie mówiąc już o kompetencjach, by zarówno zmierzyć się z ogromnych rozmiarów spuścizną włoskiego autora, jak i osadzić ją w szerszych ramach ogólnosocjologicznego, teoretycznego i metodologicznego kontekstu. Wszystkie wątki, które podjął autor, są omówione wyczerpująco, z ogromną dozą erudycji nie tylko odnośnie do literatury przedmiotu, tj. pism Luigiego Sturza, lecz także orientacji w dawniejszym i współczesnym piśmiennictwie socjologicznym. Autor wykazał się również świetną umiejętnością syntetycznej prezentacji omawianych zagadnień, nie stroniąc zarazem od zajęcia własnego stanowiska w kwestiach kontrowersyjnych lub dotychczas nie rozstrzygniętych. Układ treści, logika wywodów i wnioski, które formułuje, znamionują w pełni dojrzałego socjologa. Na podkreślenie zasługuje także to, że praca jest napisana bardzo poprawnym, klarownym i potoczystym językiem, z dbałością o interpunkcję i stylistyczną elegancję każdego niemal zdania. Autorowi nieobce są subtelne analizy językowe, umie też z powodzeniem posługiwać się statystyką leksykalną.