Polska literatura najnowsza (1989-2009) w szkole

Problem podjęty przez Annę Adamczuk-Stęplewską w książce Polska literatura najnowsza (1989-2009) w szkole należy do bardziej żywotnych, gorących, budzących dyskusje zagadnień w dydaktyce nauczania literatury polskiej. Przekonująco dowodzi, że współczesna myśl dostarcza narzędzi pomagających w lekturze dzieł najnowszej literatury, wskazuje, iż unowocześnienie dydaktyki polonistycznej powinno równolegle uwzględniać wprowadzanie do niej aktualnej twórczości literackiej i ustaleń żywej refleksji o sposobach doświadczania lektury. Autorka rzetelnie omawia dyskusje, jakie się toczyły wokół tego problemu. Bardzo cenne jest ujęcie tej kwestii w aspekcie historycznym: przede wszystkim po roku 1989; ale z odniesieniami sięgającymi aż do dwudziestolecia międzywojennego. To tło stanowi ważny punkt odniesienia dla współczesnych dyskusji i sporów. Książka Anny Adamczuk-Stęplewskiej stanowi niezwykle cenny wkład do refleksji nad obecnością literatury współczesnej w polskiej szkole. Porządkuje nurty dyskusji, dostarcza wiedzy o sytuacji edukacji polonistycznej, wskazuje drogi, którymi może (powinna) podążyć dydaktyka nauczania języka polskiego i literatury.
Z recenzji dr. hab. Krzysztofa Biedrzyckiego
Polska literatura najnowsza (1989-2009) w szkole jest pierwszą znaną mi syntezą minionego dwudziestolecia z punktu widzenia polonistycznej teorii kształcenia. Jej autorka stawia ważne pytania o obecność w szkole najnowszych tekstów literackich, które mogą być atrakcyjnym przedmiotem przeżyć estetycznych w dobie kryzysu czytelnictwa. Adamczuk-Stęplewska bardzo sprawnie łączy w swojej książce kilka porządków badawczych. Oprócz dokładnej analizy historyczno-literackiej i dydaktycznej, refleksją obejmuje także przemiany w zakresie prawa oświatowego. Najważniejsze jest jednak to, że postrzega obecność w szkole literatury najnowszej jako ważnego instrumentu popularyzacji czytelnictwa wśród młodzieży.
Z recenzji prof. dr. hab. Sławomira Jacka Żurka