Idee i formy.Studia i szkice o Norwidzie.

Marek Buś, profesor krakowskiego Uniwersytetu Pedagogicznego, jest autorem książek Składanie pieśni. Z dziejów edytorstwa twórczości Cypriana „.Norwida (1997) oraz Norwidyści (Miriam – Cywiński – Borowy – Makowiecki – Wyka). Konteksty (2008), a także członkiem komitetu redakcyjnego nowego wydania dzieł Norwida, stałym współpracownikiem rocznika „Studia Norwidiana”, uczestnikiem wielu norwidowskich sesji i konferencji. Profesor Stefan Sawicki napisał o nim przed kilku laty: „Marek Buś jest obecnie, najlepszym znawcą dziejów norwidystyki. Przede wszystkim historycznoliterackiego i krytycznego poznawania twórczości Norwida. Także edytorstwa jego dzieł. Również szerzej rozumianej recepcji Norwidowych tekstów. Wreszcie «zjawiska» Norwid w kulturze”. Do tej opinii znakomitego uczonego dodałbym: jest też świetnym znawcą samego Norwida. Jest uważnym, wnikliwym, cierpliwym czytelnikiem wszystkich tekstów autora Promethidiona. Kluczowy temat nowej książki Marka Busia decydujący o jej jednolitości (i poznawczej wartości) wiąże się z fundamentalnym pytaniem „jak czytać Norwida?”. To pytanie autor książki stawia i rozważa na kilka sposobów. Po pierwsze: przedstawiając własną lekturę konkretnych wierszy poety i własne, syntetyczne spojrzenie na całość jego dzieła. Po drugie: rekonstruując poglądy samego poety na problem czytania. Po trzecie: przyglądając się temu, co o sposobach czytania Norwida (i płynących z tego pożytkach) mówią współcześni nam badacze. Po czwarte: analizując praktyki lekturowe i edytorskie innych norwidologów. Po piąte: zastanawiając się nad kwestią trudności Norwida (która niezwykle mocno wpłynęła na sposoby jego rozumienia). Marek Buś pojedyncze utwory pokazuje w perspektywie sprawdzalnej wiedzy o całym dziele; dzieło – w perspektywie wiedzy o osobowości i stylu myślenia poety. Ponieważ zna dobrze dzieje recepcji Norwida (z jej momentami wielkimi i mieliznami) – nie odczuwa pokus jednostronnego czytania, dekonstrukcji ..dotychczasowej wiedzy, ulegania chwilowym modom teoretycznym i metodologicznym, eksponowania własnego punktu widzenia. Prof. Buś wierzy w wielkość Norwida i w możliwość znalezienia śladów tej wielkości w dziele poety. Ta wiara może się niektórym wydać nieco staroświecka, ale będące jej konsekwencją norwidologiczne studia – potwierdzają jej sens. […] Jest ta książka osiągnięciem naukowym wysokiej próby.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Mariana Stali (UJ)