Kult św. Jakuba Większego Apostoła w Europie Środkowo-wschodniej

Ruch pielgrzymkowy był w średniowieczu i wczesnej nowożytności – obok podróży kupców, wędrówek rzemieślników, duchownych i studentów – jednym z ważnych czynników rozwoju cywilizacyjnego i tworzenia jedności kulturowej Europy. Tą drogą następowało bowiem przemieszczenie i wymiana nie tylko dóbr materialnych i rozwiązań technicznych. Dzięki peregrynacjom do miejsc świętych rozpowszechniały się również idee i wyobrażenia religijne, wzorce zachowań, nawet wątki literackie i motywy ikonograficzne. Pielgrzymki były nadto – szczególnie dla człowieka średniowiecznego – konkretyzacją idei jedności chrześcijańskiej. Pozwalały wreszcie wielu przeciętnym ludziom poznać „świat zewnętrzny”, nie ograniczony do matecznika najbliższej okolicy. Publikowane rozprawy dotyczą ważnej dla kultury polskiej i religijności problematyki: kultu św. Jakuba Apostoła i polskich peregrynacji do jego grobu w Composteli. Została ona ukazana w szerszym kontekście europejskim. Autorzy poświęcają także wiele uwagi metodologii badań nad kultem i pątnictwem, postulują nowe programy badawcze i sposoby ich realizacji.