Święcenia niższe, posługi i funkcje wiernych świeckich w liturgii

Książka ks. prof. Czesława Krakowiaka w perspektywie historycznej ukazuje sprawowanie liturgii, w której razem z kapłanem posługiwali wierni świeccy wy­znaczeni do różnych funkcji. Dopiero z czasem niektóre z nich zostały przez Kościół uznane za niższe święcenia przygotowujące do sakramentu kapłaństwa. W konsek­wencji od wczesnego średniowiecza liturgię sprawowali jedynie duchowni wyższych i niższych święceń. Trzy pierwsze rozdziały tego opracowania dotyczą genezy i rozwoju święceń niższych w Kościele łacińskim do Soboru Trydenckiego. Sobór Trydencki potwierdził naukę Kościoła, że sakrament święceń (Ordo) jest prawdziwym sakramentem ustanowionym przez Chrystusa, oraz – zachowując niższe święcenia (ordines minores) – podjął próbę ich reformy i dokładnie określił związane z nimi obowiązki. Wydany po Soborze Pontyfikał rzymski (1596) zawierał obrzędy udzielania najpierw święceń niższych, a następnie wyższych. Autor szczegółowo omawia obrzędy tonsury, wpro­wadzające do stanu duchownego, i liturgię święceń niższych. Opierając się na so­borowym i posoborowym nauczaniu Kościoła oraz odnowionych księgach litur­gicznych, przybliża teologiczne i prawne podstawy pełnienia przez wiernych świec­kich posług i funkcji liturgicznych. Następnie omawia zwyczajne, czyli dostępne dla wszystkich ochrzczonych, posługi i funkcje wiernych świeckich w liturgii oraz funkcje nadzwyczajne, takie jak udzielanie Komunii Św., prowadzenie w niedziele liturgii słowa Bożego, udzielanie dzieciom sakramentu chrztu, asystowanie przy zawieraniu sakramentu małżeństwa, prowadzenie części liturgii pogrzebowej i udzielanie bło­gosławieństw.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Mirosława Kowalczyka